„Platt maakt“ Torügg in de Kinnertied
Wie beschäftigt man seinen Enkelsohn bei Regenwetter? Karlheinz Harms erzählt von einer Idee, die sich zu einer Reise in die Vergangenheit entwickeln kann.
De twalvjahrig Keno was in de Harvstfeerjen weer en paar Daag bi Oma un Opa up Visiet. Dat mag he leep geern, denn bi de Grootollen sünd de Regels ja meesttieds en bietje lösser as bi de Ollen un he dürt ok maal doon of nalaten, wat tohuus jüst neet so geern sehn word.
Dat sall nu aver neet heten, dat de Jung daar de hele Dag vör de Flimmerkist sitten kann. Un mit sien Klapprekner un sien neeiste Mobieltje dürt he ok neet stünnenlang herumhanteren, daar hollen Gretje un Theo natürelk ok en Oog up.
So ’n Keerlke mutt aver ja ok wat um de Hannen hebben. Bi Sömmerdag is dat keen Probleem, daar kann he sük buten Döör un in de Tuuntje wat vermaken. Man bi schitterg Regenweer höört d’r al wat mehr to. Maal en Settje mit Opa in de Warkstee herumklütern is up Stee, man Keno geiht daar ok gau de Grapp van of. Denn harr Gretje en Idee: „Wenn du Langwiel hest, Keno, gah man even up de Spitzböhn un kiek di daar driest en bietje um. Daar liggt siet Jahren oll Reev herum, dat deelwies noch ut uns egen Kinnertieden stammt. Villicht finnst du daar wat, dat di interesseren kunn.“
Dat leet Keno sük neet tweemaal seggen un was verswunnen. Man dat düürde neet lang, daar stunn he weer up de Matt: „Wat hett man daar denn froher mit maakt, Oma?“ He wees up en gröön Kauelkast mit Wählschiev, en lüttje Bumm mit Decksel un en holten Kast mit Locken in de Bovensied.
„De lüttje Bumm, Keno, dat was mien Melkaker“, klaarde Gretje hum up. „Daarmit bün ik elke tweede Dag na de Buur in uns Dörp henlopen un hebb för mien Moder een Liter friske Melk haalt. De H-Melk, de bi de Koopmann vandaag wekenlang in de Regalen stahn kann un neet so licht suur word, de kennden wi domaals noch neet.“
„Un de holten Kast?“, wull Keno nu weten. „Dat is en Stoov. Daarup kunn man sük de Foten upwarmen. In mien Ollens lüttje Wohnen gaff ’t keen Heizung, neet an de Müür un ok neet unner de Footdeel. De harren blot een Köhlen-ovend to heizen, un van dat dörbrannt Füür wurren denn lüttje Stückjes in en Steenpott leggt un unner de Foten in de Stoov sett. Mennigmaal was ’t ok en bietje heet, dat mutt ik togeven.“
„Un dat gröön Dingerees mit dree Meter Snoor d’ran was jo Telefoon?“, froog Keno. „Sünner Tastenfeld, Nummernspeicher un Wahlwiederholung, wo funktioneerde dat denn?“ „Heel eenfach“, laggde Theo, de hör Gespreck mitkregen harr, „in Stee van up Tasten drücken mussen wi sinnig all Tahlen enkelt mit de Wählschiev bit an de Anslag dreihen. Uns Nummernspeicher was en dicke, geel Telefoonbook, de alltied unner de Apparaat lagg. Un Wahlwiederholung, leve Keno, dat kunnen wi mit disse gröön Kauelkast froher ok al“, smüüsterde Theo, „eenfach Finger in de Wählschiev un weer van vörn anfangen.“
Luud un good
Wedden, dat ik mi dat neet mehr bekiek?
„Akut“ is schienbaar neet so ielig
